Omdat onze auto al heel wat jaartjes rondrijdt, krijgt deze elk jaar een AKP. Dat is verplicht: rijden zonder geldige APK mag gewoon niet. Dat kan ik niet leuk vinden, maar elke keer wordt er wel weer iets ontdekt wat vervangen moet worden. Daardoor voel je je toch wat lekkerder (en rijden we niet eens Peugeot). Onze trouwe vierwieler brengt ons zodoende het hele land door en stranden we eigenlijk nooit onderweg. Ik breng de auto dan niet naar de garage omdat ik denk dat er wat mis is (dat gebeurt soms wel), maar bij de APK doe ik dat om te voorkomen dat het later (eventueel) mis gaat. Zo blijft onze brik in goede conditie.
Zoals u wellicht weet, volg ik nu nascholing. Ook dat zou je als een soort APK kunnen zien. En wel meer lijkt op een APK. Als je een rijbewijs hebt en de 75 jaar bent gepasseerd, weet je ook alles van keuringen.
Soms is er géén APK, terwijl dat misschien juist helemaal niet zo gek zou zijn. Periodieke controle bij de tandarts bijvoorbeeld is aan te raden. Dat is echter niet verplicht. Toen ik het bezoek een keer wat lang had uitgesteld, werd ik aangemoedigd om er de volgende
keer niet zo lang tussen te laten zitten. Ik weet ergens ook wel dat dat verstandig is, maar ja… ik weet vast nog wel een goede smoes.
Of denk aan belijdenis. We doen belijdenis, niet als toetsmoment of diplomering als afsluiting van de catechisatie. Maar daarna… dan zou je eventueel eens kunnen kijken of je ooit nog eens bij een Bijbelgesprekskring aansluit. Het idee van ‘blijven trainen’ is, denk ik, geen gekke. Niet een ‘keuring’ van ‘geloof je goed genoeg of niet’ en ‘als je niet meedoet, dan val je sowieso al af’. Maar wel een met elkaar groeien in geloof en met elkaar meeleven en samen optrekken. Als het goed is, is dat ook één van de redenen waarom we ons inzetten om de zondagse samenkomsten trouw te bezoeken.
Waar ook geen APK is, en waar dat een taboe lijkt, is de (huwelijks)relatie. Intensief met elkaar samenleven in liefde en trouw, gaat niet vanzelf. We weten wel dat er aan een huwelijk gewerkt moet worden en voor hen die niet getrouwd zijn en een relatie hebben, is dat werken aan de relatie niet anders. En toch lijkt het idee te bestaan dat wanneer een stel naar een relatiecursus gaat, dat dat is omdat er problemen zijn. Gek eigenlijk, dat we dat denken. Want een relatiecursus moet je eigenlijk zien als een APK of conditietraining. Je relatie wordt er als het goed is beter door en voor (grotere) herstelwerkzaamheden moet je niet naar een relatiecursus, maar in therapie.
Stel nou eens, dat, net als voor de auto, de relatie-AKP voor iedereen verplicht werd? Zou dat een heel gek idee zijn? Heel eerlijk: voor mij zou het helpen, want net als bij de tandarts… (breng in de praktijk wat je preekt, dominee!)
Verplichten is ook niet altijd alles. Ook als we vrij gelaten worden in onze keuzes, kunnen we de goede keuzes maken. Alleen moeten we ons er soms wel toe zetten (‘Afspraak maken tandarts’ staat in mijn agenda, het begin is er). Laten we, met Gods hulp, over drempels heen stappen waar we eigenlijk overheen moeten.
Arjan Bouman