De schoolvakanties beginnen en velen trekken er op uit. Anderen, die buiten het hoogseizoen op vakantie gaan, hebben er al een mooie reis op zitten. Terwijl er een trend was dat we meer in eigen land op vakantie gingen, lijkt de groep die verder dan onze landsgrenzen kijkt, dit jaar juist te groeien. Op zoek naar de zon, naar weidse ongerepte natuur of een andere cultuur, velen trekken er op uit.
Ver weg. Het kan ons dichter bij God brengen. Doordat je in de natuur stilgezet wordt bij onze Schepper. Door dat adembenemende uitzicht op die hoge berg; je voelt je klein en tegelijk dicht bij de hemel. Doordat je de rust en ruimte vindt om dat inspirerende boek er eens bij te pakken, te bidden of Bijbel te lezen. Doordat je die kerk of kathedraal binnenloopt en God daar ervaart. Door die kerkdienst die elders en anders is, maar enorm aanspreekt. Door dat gesprek op reis wat ineens over geloof gaat.
Ver weg. God kan juist ook ver weg lijken. Jouw ritme is eruit en aan Bijbellezen en gebed kom je nauwelijks toe. Je hebt ook vakantie genomen van de kerk en krijgt weinig voeding. De andere cultuur is heel anders en Jezus en het christelijk geloof lijken hier nergens te bestaan. Is het wel waar?
Ver weg. God kan heel ver weg voelen. Je bidt, maar ziet maar weinig verandering. Je hoort verhalen van anderen, maar zelf merk je bar weinig van God. Je voelt er niks van, gebeden lijken niet verder dan het plafond te komen. Een woestijnperiode, waarin we snakken naar die oase.
Ver weg. Als God ver weg lijkt, kunnen we onszelf verwijten een slechte gelovige te zijn. In vergelijking met die andere die zijn of haar geloof zo intens beleeft, stellen we niks voor, zo denken we. Wij doen het niet goed genoeg. En inderdaad zou het aan onszelf kunnen liggen, maar dat hoeft helemaal niet. Soms zoeken we in alle oprechtheid, leven we zoals God dat vraagt en toch laat Hij zich niet vinden. Waarom?
Ver weg. Jezus is ver weg, in het buitenland, het heidense gebied van Tyrus en Sidon (Matteüs 15:21-28). Een vrouw uit dat gebied vraagt Jezus om hulp. Maar Jezus reageert niet eens! Waarom? De leerlingen stellen voor om deze vrouw weg te sturen, want anders blijft ze hen maar naroepen. Opnieuw een reactie van Jezus die toch bikkelhard bij deze vrouw binnen moet komen: ‘Ik ben alleen gezonden naar de verloren schapen van het volk Israël’. Ja, Israël heeft een bijzondere plek in Gods hart! Maar deze vrouw blijft aanhouden bij Jezus en Hij reageert: het brood voor de kinderen moet niet aan de honden gegeven worden. Drie keer een keiharde afwijzing! Maar deze vrouw verlangt íets van die zegen die voor Israël is weggelegd, en ze gáát maar door! De honden eten van de kruimels van de tafel – geef mij op z’n minst een kruimel! En wat zegt Jezus? Zeurpiet? Nee: groot is jouw geloof! En haar dochter geneest. Laten we niet stoppen met God te zoeken en te vragen, óók als Hij niet reageert en ver weg lijkt. Hij zal zich laten vinden (Jesaja 55:6, Handelingen 17:27).
Arjan Bouman